|
|||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||
|
Menedżer, który stosuje się do zasad podejścia systemowego, łatwiej i sprawniej potrafi utrzymać równowagę między potrzebami poszczególnych podsystemów a potrzebami i celami całego przedsiębiorstwa. Czołowym autorem, współcześnie zajmującym się interpretacją myślenia systemowego, jest Peter M. Senge. Techniki i koncepcje, jakie przedstawił on w książce „Piąta dyscyplina. Teoria i praktyka organizacji uczących się” mają przełamać paradygmat, że świat składa się z „oddzielnych, niepowiązanych za sobą sił”[5]. Piąta dyscyplina, o której autor pisze, jest metodą naprawy przedsiębiorstwa, to metoda samodoskonalenia się organizacji. Autor podkreśla konieczność zmiany sposobu myślenia. Postuluje zmianę postrzegania siebie, jako jednostki odseparowanej od świata, do jedności ze światem, jak również zaprzestania postrzegania problemów, jako powodowanych przez kogoś innego. W organizacji uczącej się wyróżnił on pięć tak zwanych dyscyplin:
Myślenie systemowe, jest to piąta dyscyplina, która łączy pozostałe w jedną całość teorii i praktyki. „Aby jednak myślenie systemowe mogło w pełni ujawnić swój potencjał, potrzebuje ono również pozostałych dyscyplin (…). Budowanie wspólnych wizji generuje długofalowe zaangażowanie. Modele myślowe koncentrują się na otwarciu niezbędnym do ujawnienia braków w naszych obecnych sposobach widzenia świata. Zespołowe uczenie się rozwija zdolność grupy do zobaczenia pełnego obrazu, przekraczającego indywidualną perspektywę. Dążenie do mistrzostwa osobistego staje się źródłem osobistej motywacji do ciągłego uczenia się, jak nasze działania wpływają na otaczający nas świat”[6]. "Sednem dyscypliny myślenia systemowego jest zmiana sposobu myślenia:
Zastosowanie koncepcji systemów łatwo zauważyć
w przedsiębiorstwie logistycznym. W przypadku mierzenia sprawności systemu
(organizacji) za pomocą kosztów, można dojść do wniosku, że dana cześć
systemu niedziałająca po najniższym dla siebie koszcie, może się jednak
przyczynić do ogólnej sprawności tego systemu. Przykładowo, jeżeli
organizacja dokonuje optymalizacji w obszarze transportu, to najlepszym
rozwiązaniem może okazać się wybór transportu wodnego, ponieważ jest to
zazwyczaj najtańsza gałąź transportu. Jednakże spoglądając na ten problem
z punktu widzenia całego systemu logistycznego firmy, decyzja o
transportowaniu towarów drogą wodną może wpłynąć na wzrost kosztów
utrzymania zapasów i związanych z tym kosztów utrzymania powierzchni
magazynowej i innych. Wzrost kosztów może okazać się większy od sumy
oszczędności uzyskanej dzięki wyborowi tańszego transportu wodnego.
Wnioskować można, że decyzja o wyborze gałęzi transportu musi być
skoordynowana z takimi elementami systemu, jak zapasy, magazynowanie i,
być może opakowanie w celu optymalizacji całego systemu a nie tylko
obszaru transportu. Co więcej, logistyka jest jednym z podsystemów w
firmie i dlatego nie powinno się jej optymalizować kosztem innego obszaru.
Menedżer ds. logistyki, podejmując decyzję, musi uwzględniać inne działy
organizacji, jak marketing, produkcja czy finanse. Oznacza to, że firma
jako całość jest systemem, który należy optymalizować. Co więcej,
podejście systemowe traktuje organizację jako element większej całości.
Przedsiębiorstwo funkcjonuje na rynku i jego egzystencja zależy od szeregu
relacji i powiązań. <1 z 2 Autor publikacji: Anna Anders, ABC Akademia Sp. z o.o.
|
|
Copyright © 2014 ABC Akademia Sp. z o.o.